Wij roepen op om op te houden met het navelstaren.

Wij achten het nodig even te reageren op de uitlatingen van ereburgemeester Van Rompaey en, bij uitbreiding, op de eerdere redactionele artikelen die wij en onze kiezers voorgeschoteld kregen in de pers. 

Hugo Van Rompaey. Zindelijkheid? Inderdaad een pregnant begrip. Het moge dan ook stilaan duidelijk zijn dat het niet zindelijk is, de wijze waarop CD&V coryfeeën, al dan niet met een onbesproken blazoen, te pas en te onpas de wonden trachten te likken door af te geven op hun coalitiepartner. De wijze waarop men een partij, die in de eerste plaats bezorgd is voor een haalbare en betaalbare toekomst die kansen biedt voor jong én oud, steeds weer in een extreem rechtse hoek tracht te dringen is laakbaar en getuigt van een kleinburgerlijke en door angst ingegeven visie. Dit in weerwil van een N-VA beleidsnota die door sommigen wordt bestempeld als groener dan groen en roder dan rood. Extreem rechts? Ik denk het niet. Gewoon rechtvaardig. Daarbij komt nog de miskenning van de stem van de kiezer. Niet de boeren hebben een putsch gepleegd, de kiezer heeft gekozen voor verandering. Voor mensen die zich willen inzetten en die de visie en de moed hebben om te zeggen: deze koers leidt ons rechtstreeks naar de afgrond, naar Spaanse toestanden. En vooral om daar iets mee te doen. De kiezer is verstandig en bezorgd en beseft maar al te goed dat onze stad slechts een speelbal is in het spel dat zich tegen een ongezien tempo ontwikkelt in een geglobaliseerde wereld. Met repercussies op lokaal vlak. Laten we echter terugkeren tot de essentie van het politieke handelen: verantwoordelijkheid. Nemen. We leven vandaag in een verander(en)de wereld. Solidariteit? Jazeker. In twee richtingen wel te verstaan. Solidariteit betekent immers evenzeer verantwoordelijkheid van diegene die er beroep op doet. 

Dit is een vriendelijke oproep om op te houden met het navelstaren en om eindelijk eens op een mature wijze verantwoordelijkheid op te nemen naar een constructief beleid én bestuur, waarin de Geelenaar zichzelf kan vinden en waarin hem en zijn gezin de ruimst mogelijke ontplooiingsmogelijkheden worden geboden, dit alles binnen een realistisch kader. Denken, durven, doen.